Page 43 - NEWSLETTER_30
P. 43
ΑΡΘΡΟ
Tεύχος 30 | Ιούλιος-Αύγουστος 2024
στα 2 έτη υπολογίστηκε στο 98.9% και η επιβίω- ση ελεύθερης ευνουχοάντοχης νόσου στο 85.8%. Σημαντικό να τονιστεί είναι πως δεν παρατηρήθη- καν διαφορές στα ογκολογικά αποτελέσματα όσον αφορά τους ασθενείς με cM0 ή cM1 νόσο βάσει συμβατικής απεικόνισης, ενώ αντιθέτως ασθενείς με λεμφαδενική νόσο στο PSMA-PET είχαν χειρότερη επιβίωση σε σχέση με τους miN0 ασθενείς. Οι συγ- γραφείς συμπέραναν πως η ριζική προστατεκτομή αποτελεί μία επιλογή στους ασθενείς με de novo ολιγομεταστατική νόσο στο PSMA-PET, αλλά είναι σημαντικό να αναγνωριστούν εκείνοι που θα εμφα- νίσουν πρώιμη πρόοδο νόσου και θα ωφεληθούν από συμπληρωματική συστηματική θεραπεία.
Μία ακόμα μελέτη εστιάστηκε στη στοχευμένη PSMA θεραπεία διάσωσης ως 2ης γραμμής θεραπεία σε ασθενείς με N1/M1a-b ολιγο-υποτροπιάζουσα νόσο. Πρόκειται για αναδρομική μελέτη με 113 ασθενείς που είχαν υποβληθεί σε ριζική προστατεκτομή, εμφάνισαν βιοχημική υποτροπή για την οποία έλαβαν θεραπεία διάσωσης 1ης γραμμής και στη συνέχεια υπεβλήθησαν σε PSMA-PET και εμφάνι- σαν ολιγο-υποτροπιάζουσα νόσο (≤3 εστίες). Ως θεραπείες στοχευμένες στις μεταστάσεις ορίστηκε η χειρουργική αφαίρεση λεμφαδένων και η στερεο- τακτική ακτινοβολία ή συνδυασμός αυτών, ενώ ως κλασική αντιμετώπιση ορίστηκε η παρακολούθηση ή π ανδρογονικός αποκλεισμός. 91 ασθενείς έλαβαν θεραπεία στοχευμένη έναντι των μεταστάσεων, ενώ 22 κλασική αντιμετώπιση με διάμεση διάρκεια παρακολούθησης τους 31 μήνες. Δεν εντοπίστηκαν διαφορές όσον αφορά το διάστημα ελεύθερο προ- όδου της νόσου αναλόγως της θεραπείας, αλλά οι ασθενείς που έλαβαν στοχευμένη θεραπεία είχαν σημαντικά μεγαλύτερο διάστημα ελεύθερο μετα-
στάσεων (73.5% vs 30.5%, p<0.001) και ελεύθερο ευνουχοάντοχης νόσου (94.7% vs 79.5%, p<0.001), συγκριτικά με την κλασική αντιμετώπιση. Ασθενείς που έλαβαν στοχευμένη θεραπεία για τις μεταστά- σεις και είχαν νόσο στην πύελο, εμφάνισαν σημαντι- κά μεγαλύτερο ποσοστό ελεύθερο ευνουχοαντοχής στα 3 έτη συγκριτικά με ασθενείς που είχαν και νόσο εκτός πυέλου (100% vs 83.3%, p=0.004), ενώ το διάστημα ελεύθερο μεταστάσεων και η πρόοδος νόσου δε διέφεραν σημαντικά.. Συμπερασματικά, φαίνεται πως στοχευμένη θεραπεία της ολιγομε- ταστατικής νόσου βάσει του PSMA-PET, μετά από θεραπεία διάσωσης σε βιοχημική υποτροπή μετά ριζικής προστατεκτομής, εμφανίζει όφελος για την καθυστέρησης της εμφάνισης ευνουχοαντοχής.
Σε μία τυχαιοποιημένη κλινική δοκιμή φάσης 3 (Prevention and Intervention of Metabolic syndrome: The PRIME Study) μελετήθηκε η χρήση της μετφορ- μίνης έναντι του placebo σε ασθενείς που κάνουν έναρξη θεραπείας με ανδρογονικό αποκλεισμό ώστε να προληφθεί η εμφάνιση μεταβολικού συνδρόμου. Οι ασθενείς ήταν νορμογλυκαιμικοί στην αρχή της μελέτης και έπρεπε να λαμβάνουν τουλάχιστον 9 μήνες ανδρογονικού αποκλεισμού; 192 ασθενείς συμπεριελήφθησαν στη μελέτη με διάμεση παρα- κολούθηση για 24 μήνες. Στην αρχή της μελέτης δεν υπήρχε σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων για την ύπαρξη μεταβολικού συνδρόμου (45.5% στο γκρουπ μετφορμίνης vs 56.7% στο γκρουπ placebo, p=0.369); στους 18 μήνες, το ποσοστό των ασθενών που έλαβαν μετφορμίνη διαγνώστηκαν με μετα- βολικό σύνδρομο επίσης δε διέφεραν σημαντικά συγκριτικά με τους ασθενείς που έλαβαν placebo (50.9% vs 66.7%, p=0.169). Ωστόσο οι ασθενείς που έλαβαν μετφορμίνη εμφάνισαν σημαντικά μεγαλύτε-
43
