Page 35 - EOE NEWSLETTER-7
P. 35
ΜΈΛΈΤΗ
ΚΙΡΣΟΚΗΛΗ – ΜΙΑ
ΟΥΡΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΘΗΣΗ
ΓΝΩΣΤΗ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ
ΑΠΟ 2500 ΧΡΟΝΙΑ
ΜΕΡΟΣ Β'
Δρ. Διαμαντής Λ. Φλωράτος
MD FEBU, PhD
Χειρουργός - Ουρολόγος
Ιδιωτικό Nευρο-ουρολογικό ιατρείο Υπεύθυνος Oυροδυναμικού εργαστηρίου ΚΑΑ ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ
INFO
Tεύχος 07 | Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 2020
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ Α’ ΣΕΛ. 41 ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ Νο.6 ΙΣΤΟΡΙΚΉ ΑΝΑΔΡΟΜΉ
Το 1541, ο διάσημος χειρουργός Ambrose Paré (1510-1590) περιέγραψε “μια διάταση των αγγείων γεμάτη με μελαγχολικό αίμα”. Αφού “μελαγχολικό” μεταφράζεται ως “αργό” ή “ήρεμο”, φαίνεται ότι η παρουσία τοπικής στάσης του αίματος ήταν ήδη γνωστή.
Ο ειδικός στα τραύματα P. Pott (1713-1788) θεωρούσε τις varicocele και /ή τις κιρσοκήλες ως εσωτερικές κήλες. Στη διατριβή του για τις διογκώσεις του οσχέου, διαχώρισε την varicocele (αθώα διάταση των επιπολείς φλεβικών αγγείων του δέρματος του οσχέου) από την cirsocele (κιρσοειδή διάταση των φλεβικών αγγείων). Επομένως, η varicocele ήταν μια νόσος άνευ ση- μασίας.
Ο J.L. Petit, το 1737, περιέγραψε την περίπτωση δευτεροπαθούς κιρσοκήλης, λόγω απόφραξης της σπερματικής φλέβας από έναν όγκο του νεφρού ή του επινεφριδίο . Κατά το 19ο αιώνα, η διάκριση μεταξύ varicocele (κιρσοί οσχέου) και cirsocele (κήλη λόγω κιρσών της σπερματι- κής φλέβας) προοδευτικά απωλέσθηκε. Ο T.B. Curling (1811-1888) χρησιμοποίησε τον όρο varicocele για τη διάταση των σπερματικών φλεβών, εξαλείφοντας τον όρο cirsocele και παρα- τήρησε “μια ελάττωση των εκκριτικών δυνατοτήτων του αδένα” υποστηρίζοντας μια συσχέτι- ση της κατάστασης με την ανδρική στειρότητα.
Ένα τραγικό γεγονός έλαβε χώρα στο Montpellier τις 28 Οκτωβρίου 1832, όταν ο J. Delpech (1772 -1832), ένας πολύ γνωστός καθηγητής χειρουργικής, δολοφονήθηκε από κάποιον που είχε χειρουργήσει την προηγούμενη χρονιά, πραγματοποιώντας αμφοτερόπλευρη απολίνω- ση για την αντιμετώπιση κιρσοκήλης. Ακολούθησε αμφοτερόπλευρη ατροφία όρχεων και ο απογοητευμένος ασθενής δολοφόνησε το γιατρό του. Μετά από αυτό το γεγονός, όλοι ήταν διστακτικοί και σκεπτικοί για το ενδεχόμενο μετεγχειρητικής ορχικής ατροφίας. Ο W. Roser (1817 - 1888), καθηγητής του πανεπιστημίου του Marburg, έγραψε το 1872: ``Είναι μάλλον λάθος η εκτέλεση χειρουργικής επέμβασης για την αντιμετώπιση της κιρσοκήλης'. Έτσι, συ- στήνονταν συντηρητικές μέθοδοι όπως η εκτέλεση κρύων λουτρών στο όσχεο, ανάρτηση του οσχέου, ρύθμιση της λειτουργίας του εντέρου και μέτρια σεξουαλική δραστηριότητα για να επιτευχθεί ανακούφιση του πόνου σε αυτούς τους ασθενείς.
Αυτή την περίοδο, η θεραπεία της κιρσοκήλης συστήνονταν για ανακούφιση του πόνου, για αισθητικούς σκοπούς ή σε περιπτώσεις μαλακού ατροφικού όρχι, ή σε άνδρες που είχαν κρι- θεί ακατάλληλοι για στρατιωτική υπηρεσία. Στην πραγματικότητα, η κιρσοκήλη ήταν πάντα ένας σημαντικός λόγος αποκλεισμού κάποιου από τη στρατιωτική υπηρεσία, με περισσότερο από 10% των περίπου 2 εκατομμυρίων Γάλλων υποψηφίων προς στράτευση να αποκλείονται λόγω κιρσοκήλης, αφού αυτοί δεν ήταν κατάλληλοι ούτε για το πεζικό (απαίτηση για βάδιση μεγάλων αποστάσεων) ούτε για το ιππικό (πιθανή βλάβη των όρχεων από πίεση του οσχέου).
35
