Page 32 - NEWSLETTER_22

E.O.E Newsletter | www.huanet.gr
ΟΤΑΝ Ή ΠΥΕΛΟΠΛΑΣΤΊΚΉ ΑΠΟΤΥΧΕΊ...
REFERENCES
Ηστένωση της πυελοουρητηρικής συμβολής (ΠΟΣ) είναι μια λειτουργική ή ανατομική ανω- μαλία, η οποία έχει ως συνέπεια τη μείωση της ροής των ούρων από τη νεφρική πύελο στο
σύστοιχο ουρητήρα. Το στενωτικό τμήμα του ουρητή- ρα μπορεί να είναι είτε μερικό είτε πλήρες. Η στένωση της ΠΟΣ συνιστά στις περισσότερες περιπτώσεις μία συγγενή ανωμαλία η οποία οφείλεται συνήθως στην έλλειψη περισταλτισμού σε ένα τμήμα του ουρητή- ρα, λόγω της αλλαγής της σύστασης των μυϊκών ινών του τοιχώματός του ή της αντικατάστασής τους από ινώδη συνδετικό ιστό. Άλλες αιτίες είναι επίκτητες και περιλαμβάνον έκτοπα αγγεία τα οποία πιέζουν από έξω την πυελοουρητηρική συμβολή, ουρολοθίαση, στενώματα, πολύποδες, συμφύσεις αλλά και κακοήθεις νόσους. Η εκτεταμένη χρήση του υπερήχου κατά τον προγεννητικό έλεγχο έχει οδηγήσει σε πρωιμότερη διάγνωση της νόσου με τη μορφή ασυμπτωματικής υδρονέφρωσης. Έτσι, συνηθέστερα πλέον η νόσος διαγιγνώσκεται έγκαιρα κι αντιμετωπίζεται κατά την παιδική ηλικία. Σε ορισμένες, όμως, περιπτώσεις, η νόσος μπορεί να παραμείνει σιωπηλή μέχρι την ενη- λικίωση, διαδράμοντας ασυμπτωματικά. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η στένωση ΠΟΣ μπορεί να εμφανιστεί με τη μορφή διαλείποντος κοιλιακού άλγους ή άλγους στην ανατομική περιοχή των νεφρών, ναυτίας, εμετών, αιματουρίας, ουρολοιμώξεων, νεφρικής ανεπάρκειας κι υπέρτασης. Αν παραμείνει αθεράπευτη, μπορεί να προκαλέσει υδρονέφρωση, χρόνια φλεγμονή, ουρο- λιθίαση και προοδευτική επιδείνωση της νεφρικής λειτουργίας λόγω των αυξημένων πιέσεων στο πυε- λοκαλυκικό σύστημα [1].
Η πυελοπλαστική είναι η χειρουργική επέμβαση η οποία διορθώνει την ανωμαλία αυτή, συνιστώντας μία από τις πιο συχνά εκτελούμενες επανορθωτικές ουρολογικές
και παιδοουρολογικές επεμβάσεις. Περιγράφηκε πρώτη φορά με τη μορφή του ανοιχτού χειρουργείου από τους Anderson και Hynes το 1949. Έκτοτε, η χειρουργική αντιμετώπιση της στένωσης της ΠΟΣ έχει εξελιχθεί θεαματικά, με την είσοδο της λαπαροσκόπησης κατά τη δεκαετία του 1990 να συνιστά το πιο επαναστατικό βήμα προς την κατεύθυνση αυτή. Νέες ελάχιστα επεμ- βατικά τεχνικές, όπως η ρομποτικά υποβοηθούμενη χειρουργική, η χειρουργική μονής οπής (single-port) και η τρισδιάστατη (3D) λαπαροσκόπηση καθώς κι εναλλα- κτικές τεχνικές για την πυελοουρητηρική αναστόμωση, όπως οι κόλλες ινικής, έχουν καταστήσει το μέλλον της πυελοπλαστικής πολλά υποσχόμενο [2]. Ενώ όμως η πυελοπλαστική συνιστά μία πολύ αποτελεσματική θεραπεία η οποία συνήθως δίνει οριστική λύση στη στένωση της ΠΟΣ, ορισμένοι ασθενείς θα συνεχίσουν να έχουν συμπτώματα μετά την επέμβαση, ενώ σε άλλους θα συνεχίσει να απεικονίζεται διάταση του πυελοκαλυκικού συστήματος, στένωση κι έκπτωση της νεφρικής λειτουργίας με τις απεικονιστικές και ραδιοϊ- σοτοπικές μεθόδους που εκτελούνται μετεγχειρητικά για τον έλεγχο της αποτελεσματικότητας της επέμβασης. Ο τρόπος με τον οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίζονται αυτοί οι ασθενείς συνιστά πρόκληση για τους Ουρο- λόγους, ενώ διαχρονικά έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης σε διάφορα Κέντρα. O Chow κι οι συνεργάτες του, συνόψισαν το 2020 για το περιοδικό Journal of Endourology την υπάρχουσα βιβλιογραφία σχετικά με τη βέλτιστη διαχείριση της αποτυχημένης αποκατάστα- σης της στένωσης ΠΟΣ στους ενήλικες. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η δεύτερη (salvage) πυελοπλαστική συνιστά την πιο αποτελεσματική πρακτική και θα πρέπει να θεωρείται η gold standard θεραπεία. Υποστήριξαν όμως ότι η ενδοπυελοτομή μετά την πυελοπλαστική είναι μία καλή εναλλακτική για τους ασθενείς που δε θέλουν να υποβληθούν ξανά σε πυελοπλαστική. Μά-
32
ΑΡΘΡΟ
Π
α
ι
-
λ
α
ρ
α
ό
τ
η
χ
ρ
ή
Σ
σ
ε
ι
ς